Decemberpret en styling

Iedereen die mij een beetje kent weet dat ik geen kerstliefhebber ben. Ik vind spontane feestjes en dinertjes in een echt restaurant leuker. Bovendien is het altijd zo'n drukte en daar hou ik niet van. Het begint vaak al in de nazomer. Als je nog lekker van het zonnetje geniet, wordt je al doodgegooid met decemberfolders, -lekkers en -versieringen. Een kerstboom vind ik wel leuk, maar tegen de tijd dat het Kerst is ben ik hem vaak al meer dan zat. Met moeite laat ik hem tot 1 januari staan en dan ben ik altijd de eerste die met een nog brak hoofd de boom op de brandstapel gooit.

Nu moet ik toegeven dat vorig jaar de feestdagen wel een beetje erg droevig waren. Oorzaak: een gulzige, knuffelige, huilerige zuigeling. Gevolg: een diepvriespizza op 1e Kerstdag ... om elf uur 's avonds, een kaasfondue uit pakje op 2e Kerstdag en met Oud&Nieuw naar bed om 1 uur.

Dit jaar heb ik dus besloten het anders aan te pakken. We doen relaxed, eten bijzonder lekker, maar toch eenvoudig en de kinderen gaan slapen. Maar eerst was er nog Sinterklaas, de leukste van mijn hele leven. Ik kan me zelf niet meer herinneren dat ik ooit in de Goedheiligman geloofde en vind het nu bijna net zo spannend als mijn mannetjes. Maanden voor december begon ik al met het verzamelen en inpakken van leuke cadeaus (goede tip: begin in januari, dan is alles nog niet zo schreeuwend duur en bovendien is het dan heel rustig in de winkels) en eind november stond ik met Hidde vrolijk een uur in de regen te wachten op de aankomst van de oude man met zijn makkers.
Ik kon zelf 's ochtends haast niet wachten om naar beneden te gaan en net zo verrast als de kinderen te zijn als ik zag wat er nu weer voor leuks in de schoentjes zat.

Pakjesavond was fantastisch. Toen Piet op de deur roffelde en vervolgens pepernoten naar binnen gooide, pakte ik niet de stofzuiger (iedereen die mij een beetje kent weet dat ik niet van rommel hou..), maar kroop enthousiast over de vloer en stopte de gevonden pepernoten in mijn mond. Hoewel ik vrijwel alle cadeaus zelf had gekocht en ingepakt, was het toch bij elk pakje weer een verrassing (ik had immers sommige cadeaus al maanden daarvoor aangeschaft). En de jongens waren door het dolle heen. Edse zei: 'Sinterklaas heeft veel te veel geld uitgegeven.' Ik: 'Wat een schat is het toch en wat heeft ie een goede smaak, precies wat we leuk vinden!'


Hidde (3 jaar) was trouwens nu al wel sceptisch tav het schoorsteengedoe. Hij keek met een serieuze blik in onze schouw en constateerde dat Piet daardoor niets kon zien, er zat toch een krant in het gat? Ik heb er een creatieve draai aan gegeven. De volgende ochtend lag er allemaal roet en wat krantresten naast de schoentjes (heb nog gefoeterd op die slordige Piet) en zat er een brief in Hidde's schoen. 'Ik hoorde dat je dacht dat wij niet goed door jullie schoorsteen zouden kunnen, maar maak je geen zorgen. Wij halen de krantenprop er steeds uit en stoppen hem later weer terug, anders wordt het zo koud in huis.'

Nu is ie weer terug naar Spanje en verwachten we de Kerstman met zijn rendieren. Ik heb inmiddels het huis toch maar in Kerstsfeer gebracht. Gek he, dat styling mijn passie is, maar ik niet van kerststyling hou? Omdat Jannik nogal een klimmer en graaier is, heb ik met tape een kerstboompje op de muur gemaakt en een kleine kersttak versierd en op een hoog tafeltje gezet. De mooie kerstballen liggen op een dienblad op de eettafel. Op naar 2015!















PS: de Instagramtrend was trouwens een niet versierd 'lelijk' boompje met kluitje in een glazen pot. Vond ik ook mooi, maar ben toch voor kerstlampjes en wat versiering gegaan

Writers- & interior block voorbij!

Niks, niks, maar dan ook niks kwam er meer uit mijn hoofd en handen. Hoefde ik eerder maar met mijn ogen te knipperen en voila ideeën en mijn laptop open te klappen en voila woorden, nu was ik leeg. Kon te maken hebben met herfstblues, maar het hielp ook niet dat ik grieperig was.

Maar ineens vandaag: daar was ik weer. Ik doe het altijd goed in koud weer en kijk als enige persoon uit naar de maanden Januari en Februari (ook omdat ik niet zo'n Decembermens ben). Hoog tijd voor een voorjaarsschoonmaak in het najaar. Na eerst alle kasten en lades te hebben uitgeruimd, de Kringloop blij gemaakt en daarna gepoetst. Toen was het tijd voor styling.

Vandaag heb ik dus onze woonkamer weer veranderd en de bank staat op de enige plek waar 'ie nog niet had gestaan. En daarop zit ik nu heerlijk te werken. De mannen in mijn gezin moeten wel even wennen. Hidde vindt het lelijk en Edse vroeg: 'wat vind je er zelf van..??!!' (duidelijker kun je niet zijn me dunkt). Maar ik ben er dus heel erg blij mee.


Onze Lennon&Yoko (nog steeds on sale in de webshop!) nog even een ander plekje gegeven, HAPPY!

Een mooie styling vraagt ook om mooie foto's, dus ook nog even tijd genomen om te gaan shoppen voor een nieuwe lens voor de camera. Een behoorlijke investering, maar je moet eerst zaaien voordat je kan oogsten zullen we maar zeggen.

Tot slot op veler verzoek een aantal 'girly' opbergpotjes gemaakt. Dit zijn de eerste resultaten met een hoog pink & glitter gehalte. Binnenkort in de webshop!

I love black!

Nee, dit heeft niets met de pietendiscussie te maken en ik heb ook geen gekleurde minnaar, het is weer tijd voor een interieur(achtig) blog. En hoewel ik ook van kleur houdt, ben ik de laatste tijd erg van zwart en wit. Na maanden schuimbekkend naar het zwarte bestek van Sissyboy te hebben gekeken, kon ik het eindelijk met een fikse korting aanschaffen, een vervroegd Sinterklaascadeautje zullen we maar zeggen. En dus werd het tijd voor een dinertje met vrienden. Via datumprikker wisten wij met zijn allen een avond te plannen (ja, zo erg is het gesteld met onze generatie) en ik begon aan de voorbereidingen. Ik ging op zoek naar allerhande gerechten in zwart en wit. 'Het wordt toch geen themafeestje he', sprak mijn (witte) lief geërgerd. 'Nee hoor, ik vraag onze vrienden niet in zwart met witte kleding te komen', antwoordde ik, terwijl ik al wist dat ik verder alles in zwart en wit ging doen. 

Ik kookte, naar mijn beperkte keukenvermogen, de sterren van de hemel, met zwarte sushi, witte soepen en sauzen, zwarte pasta en een wit bolletje ijs met zwarte koekjes. Maar, zoals al eerder geblogd, het tafeldekken is natuurlijk het leukst. Dus de kids extra vroeg naar bed, zodat ik voldoende tijd had voor de tafelstyling en bijbehorende fotosessie. Het was een heel gezellige avond. 

The day after. Of het nou aan mijn eetkunsten lag, of aan een overdosis zwartwit, de helft van mijn gezin lag de volgende dag in de lappenmand. Een goed moment voor een zwartwit moeder/zoon weekend. Te beginnen met wat styling in de kinderkamers. En zeg nou zelf, hij heeft (met een beetje hulp van mama) best talent toch? 

Als beloning samen eropuit naar Flavourites live in Amsterdam en naar Seinfestijn in Haarlem (verzameling van allemaal leuke webwinkels). Ook hier weer veel inspiratie en vooral heel gezellig samen winkeltjes kijken en foto's maken. We hebben ons nog ingehouden, maar kan niet wachten tot ik mijn eigen webwinkel straks ga uitbreiden. Niet alleen met zwartwit, beloofd. 

Weer verliefd op je huis

Het is herfst, al was dat de afgelopen dagen nog niet te merken, we zaten zaterdag nog op het terras. Maar vandaag is er regen en wind. Onze leilindes zijn bijna helemaal kaal, zodat we weer maanden kunnen genieten van het uitzicht op de woning van onze achterburen, en specifieker, de gordijnen van onze achterburen (ter info: generatie babyboomers).

Dit is wel perfect weer om in de woonbladen en televisieprogramma's te duiken.
Mijn werkweek start meestal met de herhaling van het televisieprogramma 'Weer verliefd op je huis' van VT Wonen. En alhoewel de VT mijn favoriete woonblad is, begin ik me iedere week ietsjes meer te ergeren aan hun programma. Natuurlijk twijfel ik geen moment aan de kwaliteit van de VT stylisten, maar ik kan me niet voorstellen dat de stylisten het leuk vinden om in zo'n gesponsorde setting te werken. Sanoma en SBS horen natuurlijk bij elkaar en ik snap ook wel dat er geld verdiend moet worden, maar het ligt er zo dik bovenop.

De sponsors:
1. een traprenovatiebedrijf. Ongelooflijk, hoe nieuw het huis van de desperate bewoners ook is, er zit altijd een afschuwelijke, afgeragde trap in. Die moet dus helemaal opgeknapt worden. Ze hebben helaas geen mooie oplossing om een trap er echt mooi oud en afgeragd uit te laten zien, zodra ze dat hebben ben ik van de partij.
2. een verlichtingsboer (die grote uit Eindhoven). In ieder huis kan voortaan de verlichting, helemaal afhankelijk van de stemming van de bewoners, met de ipad worden aangepast. Fantastisch!
3. een watleuksopdewand bedrijf. Wat zijn de stylist en de presentator elke week weer verrast en verrukt als ze het postpakket mogen openmaken, want die familiefoto's en teksten op hout/metaal/kurk/vilt/karton/canvas zijn weer zo mooi geworden!
4. een meubeltoko waar je alles, maar dan ook echt alles kunt kopen (en die is ook echt heel leuk).

Om nog even op die desperate bewoners terug te komen, ik vraag me af hoe die zijn geselecteerd. De eerste beelden van de woning die onderhanden genomen gaat worden laten eigenlijk meestal best wel mooi ingerichte keukens en slaapkamers zien van mensen met een meer dan modale portemonnee. Maar die woonkamer he, daar komen ze maar niet uit, want hun smaken liggen zo ver uit elkaar. Aan zelf een stylist inhuren hebben ze nog nooit gedacht.

Dan de styling. Het begint met wat moodboards en daarna spullen uitzoeken bij de meubeltoko, wel kiezen uit de voorgeselecteerde spullen! Het resultaat is best leuk hoor, altijd beter dan het was, zeker de trap en ook nog met zo'n enthousiasme gebracht. De reactie van de bewoners: totale opluchting, want ze kunnen eindelijk weer gezellige avonden in de woonkamer doorbrengen, op een nieuwe bank, met precies de verlichtingskleur die bij hun stemming past. Tegen manlief zeggen ze dat ze er over een paar weken wel aan gewend zijn, nog een leuke sleutelhanger en klaar. Wel zelf nog even de Tripp Trapps terug zetten.

Maar dan de kracht, het is verslavend en ik leer er ook veel van. En Victor Brand doet het ook heel leuk. Ik kijk al weer uit naar de aflevering van volgende week en ook naar het programma 'Weer verliefd op je huis, hoe is het nu met....'.

O ja, wil je weer verliefd worden op je eigen huis, kun je ook gewoon mij inhuren. Ik wordt niet gesponsord.

ps: wil je een aflevering gaan zien, doe dan aflevering 5, leuk hoe de tv naast de bank hangt, zodat je lekker vanaf de bank tv kan kijken..

Kopenhagen

Ik lees veel, dankzij mij bestaat de tijdschriftenmarkt nog steeds. Naast interieurbladen, modetijdschriften en de libelle, lees ik ook boeken. Thrillers die zich afspelen in Scandinavië zijn favoriet. Ooit durfde ik dit soort boeken 'gezellig' te noemen, waarop ik prompt door mijn toenmalige collega's werd uitgelachen. Dat valt ook niet uit te leggen natuurlijk, dat je boeken die draaien om moord en verderf en waarin de depressieve gescheiden rechercheurs Bödstrom, Söder of iets anders met een Ø of ö heten 'gezellig' noemt. Hetzelfde geldt overigens voor de films van onze noorderburen, stuk voor stuk 'gezellig' spannend met een vleugje humor, zoals de film Festen.

Maar hé, ik blog over interieur en Scandinavië & interieur, dat kun je bijna in één adem noemen. Het zal wel komen door het sombere saaie weer dat die mensen zo creatief en geniaal zijn, ook op interieurgebied falen ze nooit. Afgelopen weekend bezocht ik eindelijk Kopenhagen. Wat ik daar ging doen, werd mij gevraagd, ze hebben toch geen bezienswaardigheden? Ja hoor, ze hebben een beeldje van een zeemeermin, maar daar kwam ik niet voor. Voor mij was het een 'gezellig' werkweekend. Kopenhagen is namelijk het walhalla van het design, zowel in mode als interieur. Ik kwam niet bedrogen uit.

Het begon al op ons logeeradres. Via airbnb hadden we een prachtige woonboot gevonden. De locatie was voor ons ondergeschikt aan het stulpje. Eén van mijn dromen is wonen op een woonboot, nu kon ik alvast even oefenen. En het lijkt wel of iedereen stylist is in Kopenhagen, de woonboot was een juweeltje met oude scheepsdeuren en -raampjes, een Piet Hein Eek-achtige wandafwerking, mooie koperen leidingen en vintage meubeltjes. Ik hoopte bijna dat het het hele weekend zou regenen, zodat we op de boot konden blijven. Dat deed het niet en toen begon onze belevenis, waarbij we net deden alsof we in een Scandinavische thriller speelden. Overigens wordt er in die boeken nooit met een woord gerept over die prachtige interieurs en nu weet ik waarom. Ze vinden het zo normaal dat ze mooi wonen en eten, dat ze er niet eens aan denken het te omschrijven.




In de winkels zagen we de meest prachtige spullen en kreeg ik ontzettend veel inspiratie. Ook een bezoek aan een van de designmusea was adembenemend. De eerste Vipp uit 1939! De vlinderstoel van Arne Jacobsen en de Vitra Pantonchair van Verner Panton!
En de Legostore mocht natuurlijk ook niet ontbreken. Lego was mijn eerste kennismaking met architectuur tenslotte, ik bouwde vroeger al complete legohuizen en richtte ze in en speel er nu nog steeds mee.

Hadden we nog tijd om wat anders te doen? Ja natuurlijk, eten en drinken. Ons bootje lag tegenover restaurant Amas, zusje van het beroemde Noma, maar die twee vielen niet echt binnen ons budget. Geen probleem, want in Kopenhagen stikt het van de goede eettentjes en ook daar ontkom je niet aan mooie spullen. Lelijk kunnen en kennen ze niet, je vind er geen terras of bar met plastic tafeltjes, gesponsorde parasols of rieten stoelen. Nee, alles klopt en dat eet verrekte 'gezellig'.

Omdat we met het vliegtuig waren en alles (ja alles) in Kopenhagen vreselijk duur is, heb ik me kunnen en moeten inhouden, ik kocht alleen wat spullen in de Haystore, de museumwinkel (dat zijn altijd de beste) en de Legowinkel.

Hebben ze dan geen minpunten in Kopenhagen? Ok, ik miste wel wat: kleur, zowel in materiaal als mens, want van opvallend houden ze niet, daar heb ik echt naar moeten zoeken. Amsterdam is wat dat betreft wel wat 'gezelliger' en een Hayshop, die hebben we hier ook..

'Het is maar een vakantiehuisje..!'

+ Open haard met tegeltjes

De zaken gaan goed, maar nog niet zo goed dat we ons een tweede huis kunnen veroorloven. Gelukkig hebben we in de familie een aantal babyboomers en daardoor vrijwel het hele jaar door de beschikking over een vakantiehuisje. 
Huisje is trouwens misschien niet helemaal de goede term. Toen wij een aantal jaren geleden een paar vrienden uitnodigden voor de feestdagen, konden ze het vakantiehuisje niet vinden. Na vele rondjes door het bos, kwamen ze eindelijk aan en riepen verbaasd uit: 'we zochten een huisje, dit is een villa!'  

Ok, het huis is wat groter dan wat je zou verwachten bij de term vakantiehuisje. Het ligt idyllisch in het bos, de hertjes dartelen rond in de tuin en alles is van hout, gecombineerd met andere warme materialen, hier en daar een tikkeltje design en een zwembad in de tuin.......... kkgggggg (hier klonk een prachtig rustgevend filmmuziekje, dat nu bruut wordt onderbroken door iemand die de naald van de lp aftrekt).

Laat ik vooropstellen dat we er altijd met plezier verblijven en dat het echt luxe is om een gratis uitvalbasis te hebben, maar ik moest mijn stinkende best doen om wat mooie foto's te maken. De eigenaren, laten we ze babyboomer 1 (b1) en babyboomer 2 (b2) noemen, hebben namelijk 1 belangrijk credo: 'het is maar een vakantiehuisje'. Dat betekent dat je er vooral niet veel geld aan moet uitgeven. Daarnaast vinden ze het zonde om wat dan ook weg te doen, dus lijkt de villa nu wel een klein huisje, omdat het helemaal vol staat. En dan hebben we het over de kleuren nog niet gehad..

En dus doe ik altijd, wat ik thuis ook deed als mijn ouders een weekendje weg waren: alle overbodige spullen weghalen, de meubels verschuiven en een fles wijn opentrekken (dat laatste om de kleuren wat minder aanwezig te laten zijn). Maar sommige dingen kun je niet zo makkelijk veranderen:

1. kunststof kozijnen (lekker praktisch, maar zooooo lelijk)
2. goedkope laminaatvloer (wie heeft dat ooit uitgevonden, laat staan gekocht?)
3. gordijnen (waarom hangen die dingen 5 cm boven de grond?)

De kleuren van de muren durfde ik niet op de foto te zetten, dat zou zelfs mijn camera niet hebben overleefd. Toen alles nog mooi wit was, stelde ik voor om wat warme tinten te gebruiken, zoals groen achter de boekenkast, om mooi aan te sluiten op de kleuren van het bos. Domme ik.. Wat moet de plaatselijke interieurzaak gelachen hebben, toen b1 en b2 aangaven dat er wat kleur moest komen. Nu kon hij eindelijk al die spullen kwijt, die niemand verder wilde (had ik al vermeld dat b1 en b2 van showmodellen houden?). Resultaat:

- een kleur groen in de woonkamer waarvan je de tranen (van het huilen) over de wangen rollen
- een zalmkleurige badkamer, tegels en wanden (zie een vorig blog voor mijn mening over zalm)
- fuchsia muren in de slaapkamers gecombineerd met blauwpaars tapijt (daar doen zelfs onze kids de ogen rap dicht, wat weer mooi meegenomen is)

+ Prachtige stoelen en Ixxi

- Less would be more...

Dit wordt echter goedgemaakt door de open haard (tegeltjes ervoor bedacht door moi), de luxe keuken, het bubbelbad en het formidabele uitzicht op het bos. En er staan echt mooie spullen, b1 en b2, maar een beter credo is: 'less is more' (behalve als het om de lengte van de gordijnen gaat). 

Ik zou het met liefde restylen, gratis en voor niks. Tot die tijd, gewoon veel wijn drinken bij de haard en naar buiten kijken. Iemand zin en durf om langs te komen voor een kleurrijk verblijf?

- gordijnen... te kort

- Die kleur groen bedoelde ik niet...

Wat vind Sinterklaas er eigenlijk van?

'Maar Sinterklaas, ik blog toch over interieur? Ik houd me wel bezig met kleuren, maar niet met die van mensen!'. Zo begon ons gesprek eergisteren. 'Ingrid, dat weet ik wel, maar jouw Sinterklaaspotje zette mij aan het denken en herinnerde me aan de tijd dat ik nog een klein Klaasje was'. Ik schrok, want ik had nooit beseft dat Sinterklaas ook eens een klein Klaasje was geweest. 

Luister, zei de Sint, en dat deed ik, want ik ben nog steeds wel een beetje bang voor hem. Ik ben wit en dat ben jij ook, zei hij. Jaaaa, Sinterklaas, dat weet ik wel, dat heb ik al zo vaak te horen gekregen. Wat ben jij wit, of in de zomer: wat ben jij rood! En dan ook nog die sproeten... Sinterklaas zei: die had ik vroeger ook en ik vond het helemaal niks. Ze verdwijnen wel als je zo tegen de 200 jaar loopt. Ik ben sowieso altijd jaloers op mijn donkere makkers geweest. Stel je voor, we wonen notabene in Spanje, de Pieten dansen altijd lachend in de zon, terwijl ik maar loop te smeren. Waarom denk je dat ik altijd zo'n enorme tabbert en mijter aan heb, dat is toch allang niet meer modern? Dus ik heb er genoeg van, ik wil ook zwart zijn!

Maar Sinterklaas, dat kan toch niet, je kunt toch niet zomaar van kleur veranderen? Waarom niet, de Pieten mogen nu toch ook elke kleur aannemen die ze willen? Tsja, daar had ie wel een punt, maar ik zag nu wel het hele Sinterklaassprookje in duigen vallen. Hoe te voorkomen dat nu ook Sinterklaas van kleur ging veranderen? (Stiekem wilde ik ook wel graag weten hoe hij dat dan zou doen, van kleur veranderen, want dat wil ik ook wel, mooi bruin in plaats van wit.)

Ik besloot het over een andere boeg te gooien en stelde mij streng op. Sinterklaas, nu is het afgelopen. Iedereen wordt met een bepaalde kleur geboren: wit, bruin, zwart of geel. Andere kleuren mensen heb ik nog nooit gezien. Het is ook niet belangrijk. De Pieten moeten het zelf maar weten en doen waar ze zich goed bij voelen, en dat geldt ook voor u. In uw vrije tijd mag u zichzelf wat mij betreft pimpelpaars sminken, maar 1 maand per jaar ben u gewoon Sinterklaas, een witte, punt uit. 

En houdt u zich maar gewoon bezig met uw werk en verwen alle kleuren kindjes op de wereld. Het maakt hen niet uit, als ze maar lekker kunnen spelen en lachen. Einde discussie.

De Sint heeft mij inmiddels laten weten dat ie gewoon wit blijft en dat hij samen met de Pieten zoveel mogelijk kinderen blij gaat maken, ook op plekken in de wereld waar ze hem niet eens kennen. 

 Ik blog voortaan gewoon weer over interieur en die potjes, die kun je bij mij kopen ... in alle kleuren. Desgewenst, vul ik ze met strooigoed, gewoon van de Hema of Albert Heijn, gratis.

De geschiedenis van mijn passie

Francis Francis

Ok, ik geef toe, dit is er eentje uit de categorie 'Oma vertelt' en 'nu ben ik zeker psychologenvoer', maar er staan wel leuke plaatjes bij. 








Iedereen die mij een beetje kent, weet dat ik best wel netjes ben. Maar, geloof me, dit ben ik echt op de foto Rommelkont. Zie kleine Ingrid hier ontzettend not-amused in haar rommelkamer. Ik herinner me deze dag nog haarfijn: het was prachtig knikkerweer en ik was al enthousiast bezig mijn schoentjes aan te trekken en paarsgeruite knikkerzak te pakken (en immense pony te stylen?) om mij onder de fanatieke buurtknikkeraars te begeven. Maaaaar.... 'Ingrid, je mag pas buiten spelen als je kamer opgeruimd is', aldus mijn moeder (maar dan in het Fries). Ik denk dat ik daar een jeugdtrauma aan over gehouden heb: sindsdien knikker ik niet meer en ben ik een nogal opgeruimd type. 

Rommelkont

Maar, alle trauma's ten spijt, de liefde voor interieur zit natuurlijk in mijn genen. Mijn vader was timmerman en klust er op zijn 71e nog steeds vrolijk op los bij mijn zus, die ook niet vies is van een beetje (brocante) styling. 

Vroeger bestond interieur echter niet, nou ja, in ieder geval niet op het Friese platteland. Wij kwamen pas met mooie dingen in aanraking toen zus naar het verre Westen verhuisde. Zalmkleur was toen de trend. Gelukkig zijn we daar inmiddels allemaal wel overheen gegroeid, zalm komt er alleen nog in als het gezwommen heeft en op een bordje ligt. 
Maar, bladerend door wat oude fotoalbums en knipselmappen kwam ik tot mijn verrassing toch veel plaatjes tegen waaruit mijn vroege passie voor interieur blijkt:

1. De Francis Francis (foto bovenaan), het mooie Italiaanse espressoapparaat stond al sinds mijn 14e op mijn verlanglijstje, 10 jaar geleden kocht ik 'm eindelijk, hij staat nu (want stuk) op zolder mooi te wezen (had ik al verteld dat ik geen koffie drink? nooit gedaan ook)
2. Glamping is iets van alle tijden. Wij namen zelfs in 1984 al schemerlampen mee op vakantie (by the way, het witte kind met de lego ben ik (en als je het haar blond denkt, zie je Hidde), de cavia rechts boven de radio is zus en links zie je een sportsok van andere zus). Zo retro. In 2005 kampeerden wij in roze stijl (het been is van mijn vriend) en nu kamperen wij alleen nog in stijl op Lowlands (zie eerder blog).

Glamping 2005

Glamping 1984

3. De inloopkast uit de DoehetZelf (nu 101Woonideeen) van 1998(!). Dit heb ik altijd bewaard, inmiddels wacht ik al ruim 16 jaar op een inloopkast.

Nu ben ik groot en mijn passie voor interieur is gelukkig nooit verdwenen. Mijn passie is mijn werk en die inloopkast, die komt er wel!

Kunst by Amutnadesde

In een interieur zijn er twee dingen altijd ontzettend lastig, maar heel belangrijk. Het ene is verlichting, moeilijk en duur! Het andere is kunst! Ja, ik weet het, schilderijtjes met huilende zigeunermeisjes zijn in en best wel ok, maar als je echt een statement wilt maken, koop je echte kunst. Nou past ene Picasso of Rembrandt meestal niet binnen het gemiddelde kunstbudget, dus wat dan? 

Gelukkig is er Instagram (voor wie het niet kent, een soort plaatjesfacebook). En op Instagram vond ik Amutnadesde. Amutnadesde verrast me bijna dagelijks met prachtige plaatjes van op het eerste gezicht vrij eenvoudige composities, maar gemaakt met een fantastisch oog voor detail en schoonheid. Hoog tijd dus om hem (of haar?) eens te vragen of zijn (of haar) kunst ook te koop is. Dat was nog niet het geval, maar na wat geinstagram over en weer besloten wij samen de stoute schoenen aan te trekken. Zijn (want het bleek een hij) foto's in mijn webshop. Binnenkort is het zover, veel van de prachtige plaatjes van Amutnadesde te koop in de Dollkissabirdwebshop op 

www.des-ing.nl. In dit blog alvast een voorproefje. 

Peekaboo

Flixxi

Beautifuldestruction

Tip 1: reserveer nu alvast een echte Amutnadesde. Over een tijdje zijn ze onbetaalbaar.. 

Tip 2: volg Amutnadesde en DES-ING Styling op Instagram, af en toe geven we een kunstwerk weg!

Grabme

Elephantsbooty

Tenderwood

Wildlife

Lonely

Mess

The office, deel 1: de inspiratieruimte

Op het kantoor van mijn ex-werkgever hadden we een inspiratieruimte.... en toen weer niet, want een mannetje in een grijs pak had een kantoor nodig.... toen werd ie ontslagen.... dus hadden we weer een inspiratieruimte.... en toen weer niet, want een ander mannetje in een grijs pak had een kantoor nodig... (en ik vrees dat die er nu nog zit)

Het is een wonder dat ik het overleefd heb, al die jaren werken in een muf kantoorpand in een totaal on-inspirerende ruimte zittend op een stoel die al minstens 8 eerdere eigenaren heeft gehad... De beste ideeën ontstonden op de thuiswerkdagen, dus dacht ik vorig jaar: waarom niet elke dag een thuiswerkdag? En voila, zie mijn fijne kantoor met mijn frisse spulletjes en elke dag thee uit een echt kopje. Wat wil een mens nog meer?

Nou, dat bijvoorbeeld iedereen een fijne werkplek heeft en thee kan drinken uit een echt kopje? En waarom niet, werkgevers van Nederland? Het is bewezen dat een prettige werkomgeving de werkende mens blij maakt. En blije werknemers zijn productiever en gezonder. De kosten-baten analyse zal ik achterwege laten, of nee: 1 + 1 = 3! Stylen dus die handel. 

Alvast een paar (gratis!) tips:

1. Vloerbedekking en vliesbehang eruit, gietvloer en behang erin

2. Alle stoelen die uit de vorige eeuw komen eruit, Gispen stoelen erin

3. TL-verlichting vernietigen, bureaulampen erin

4. Raampjes open (of inslaan als dat niet kan)

5. Plastic bekertjes verbieden, iedereen drinkt uit porselein

Voor verdere inspiratie, google het Google hoofdkantoor eens, of maak zelf een inspiratieruimte.

Bonustip: trek iedere dag iets verrassends aan bij je grijze pak (t-shirt, sneakers, gele Happy socks..)

En mocht dat allemaal niet lukken, jullie weten me te vinden. Zo, nu nog een lekker kopje thee

Geen Freddy, maar Billy (die van IKEA)

O, DES-ING loves design, ja, ook van IKEA. Verdrietig was ik dan ook dat IKEA juist mijn brievenbus had overgeslagen bij het bezorgen van de nieuwe catalogus. Het promotiefilmpje op facebook deed mij watertanden naar de papieren catalogus, nu heb ik 'm toch maar online doorgespit. Helemaal niet vervelend, want naast wat oude bekenden, zoals de hanglamp Maskros, de bijzettafeltjes Stockholm en de PS 1995 klok, was er genoeg nieuw speelgoed voor het interieur.

IKEA Masterby kruk

Keyword bij IKEA is 'handig' en het maakt niet uit hoe klein je woont, je kunt altijd groots wonen. Er is dan denk ik ook geen huis te vinden waar geen IKEA stuk in staat. En daar is ook helemaal niks mis mee, want voor heel weinig, heb je heel... Moooi. Ik vond een goede reden om mijn 'oude' met verf besmeurde krukje weg te doen en te vervangen door de Masterby kruk (ok, 2 dan, want die gele staat zo leuk bij de grijze en nog stapelbaar ook). In de Trogenbank kan ik al het kinderspeelgoed verbergen. En ik zocht een nachtlampje, dan meteen maar eentje met het kastje eraan vast. 

Bedankt IKEA, we kunnen weer even vooruit, maar volgend jaar niet weer mijn huisje overslaan he? T'is dat op de hoek, dat zo leuk gestyled is. En als je op de Masterby gaat staan, kun je misschien net de Maskros zien hangen...

IKEA Trogenbank

IKEA PS 2014 bijzettafel met verlichting

IKEA PS 1995 lamp

IKEA PS MASKROS

IKEA Stockholm bijzettafel

Mocht iemand door het veelvuldig gebruik van het woord 'IKEA' denken dat dit blog gesponsord is.... helaas niet.